​

Po ciężkim czasie dla poezji, jakim była epoka pozytywizmu, liryka znowu powróciła do łask. Twórcy młodopolscy odrzucili wszelkie zasady oraz pełnienie przez sztukę funkcji innych niż estetyczna. Hasłem wielu artystów stało się „sztuka dla sztuki” (fr. l’art pour l’art), czy też innymi słowy „sztuka jest celem sama w sobie”. W utworach z czasów modernizmu na próżno więc szukać treści dydaktycznych czy politycznych, dążono bowiem przede wszystkim do doskonałości formy.

​

W wierszach Młodej Polski częsty jest nastrój zniechęcenia i melancholii związany z prądem ideologicznym zwanym dekadentyzmem. Wykształcił on się we Francji u schyłku XIX wieku i został silnie zainspirowany filozofią Arthura Schopenhauera. Jednymi z najważniejszych francuskich poetów zaliczanych do dekadentów są: Jean Arthur Rimbaud, Charles Baudelaire oraz Paul Verlaine.
 

W poezji modernizmu, podobnie jak w malarstwie, można rozróżnić szereg stylów. Są to: wcześniej omawiany już dekadentyzm; parnasizm, czyli nawiązania do mitologii i Biblii oraz wyznawanie hasła l’art pour l’art; impresjonizm, w którym autor wyrażał swoje stany emocjonalne za pomocą opisów pejzaży; symbolizm, gdzie operując symbolami autorzy poruszali zagadnienia metafizyczne i egzystencjalne; naturalizm, w którym nieraz odwoływano się do estetyki turpizmu; ekspresjonizm – ukazywanie wizji biorących się z wyobraźni podmiotu, poruszanie problematyki etycznej.