MŁODA POLSKA
W 1905 roku czterech kompozytorów, tj. Ludomir Różycki, Apolinary Szeluto, Karol Szymanowski i Grzegorz Fitelberg mając finansowe wsparcie księcia Władysława Lubomirskiego założyło Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich pod nazwą Młoda Polska. Siedzibą spółki był Berlin. Działali wspólnie mniej więcej do wybuchu I wojny światowej.
Emil Młynarski - Symphony in F
major, Polonia (1910)
Richard Strauss - Der Rosenkavalier - Waltz Sequence No. 1
(1910)
Polska kultura muzyczna wiele zawdzięcza działalności Emila Młynarskiego (1870-1935) - wybitnego dyrygenta, kompozytora i skrzypka. Jego kompozycje reprezentują kierunek konserwatywny w ówczesnej muzyce. Do najważniejszych jego utworów należą: opery Ligia i Noc letnia, symfonia „Polonia F-dur”, mazur G-dur i drugi koncert skrzypcowy D-dur.
Kompozytorem, który nie należąc formalnie do Młodej Polski, tworzył w stylu, który uważany jest za „młodopolski”, jest Mieczysław Karłowicz. Stylistycznie muzyka młodopolska najbardziej zbliżona jest do muzyki Richarda Straussa.
Karol Szymanowski - Harnasie
(1923 - 31)
Kompozytorzy Młodej Polski chcieli tworzyć muzykę przede wszystkim oryginalną, a nie przystępną. Odczuwali potrzebę zestrojenia polskiego środowiska z atmosferą europejską. Głosili, że sztuka wielka może stać się narodową bez sięgania do skonwencjonalizowanego tymczasem folkloryzmu. Realizacja tego celu powiodła się jedynie Karolowi Szymanowskiemu.
Ravel - Bolero (1928)
Wybitnym kompozytorem francuskim tej doby jest Maurice Ravel, znany pianista i dyrygent. Najważniejsze w jego dorobku są utwory orkiestrowo-baletowe, o wyraźnej linii melodycznej i instrumentalnej. Najsłynniejsze z nich to Bolero powstałe w 1928.