Jako początek Młodej Polski przyjęto rok 1891, w którym ukazał się pierwszy tom poetycki Kazimierza Przerwy-Tetmajera - sygnalizował on nowe tendencje literacko-artystyczne. Natomiast koniec datuje się umownie na 1918 rok - wyzwolenie się Polski spod jarzma zaborów.

​

Powszechnie używana nazwa tej epoki - Młoda Polska - została zaczerpnięta z tytułu cyklu artykułów programowych autorstwa Artura Górskiego publikowanych w piśmie "Życie" w 1898 roku. Były one manifestem ideowym i artystycznym twórców młodego pokolenia. Ci działacze chcieli odrodzenia Polski dzięki kontynuowaniu ideologii głoszonej w romantyzmie, a także tworzeniu nowatorskich norm oraz wartości moralnych i estetycznych. Stąd używano także innej nazwy epoki - neoromantyzm, która miała podkreślać silny wpływ romantyzmu na okres przełomu XIX i XX wieku: powrót do idealistycznych tendencji, podkreślanie indywidualizmu oraz subiektywnych doznań, a także - co najważniejsze - podjęcie wysiłku, który miał zaowocować odzyskaniem niepodległości przez Polskę.

Inną stosowaną nazwą było określenie modernizm, które wskazywało na nowoczesny i współczesny charakter epoki podkreślającej kontrast z minioną epoką.

Kolejnym terminem stosowany rzadziej jest symbolizm, jednak bardziej odnosił się do najważniejszego nurtu młodopolskiej sztuki niż do całej epoki.